ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ

ಮನಸ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಲ್ಲೆಸೆದ ಸರೋವರದಂತೆ ಸತತವಾಗಿ ಅಲೆಗಳನ್ನೆಬ್ಬಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೊಳಕು ನದಿಯಂತೆ ದುರ್ನಾತ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಶಾಂತ ಸಾಗರದಂತೆ ಕಂಡರೂ, ಒಳಗಿರುವ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ ಸದಾ ಜಾಗೃತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಚಿಕ್ಕ ಝರಿಯಂತೆ ಕೇವಲ ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದೊಡ್ಡ ಜಲಪಾತದಂತೆ ಅದೆಷ್ಟು ಮೇಲಿನಿಂದ ಬಿದ್ದರೂ, ಗುಣಲಕ್ಷಣ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದ, ಆಕಾರ ಮಾತ್ರ ಬದಲಾಯಿಸುವ ನೀರಿನಂತಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸುಂಟರಗಾಳಿಯಂತೆ, ವಿನಾಕಾರಣ ಧೂಳನ್ನೆಬ್ಬಿಸಿ ಮತ್ತೆಲ್ಲಿಗೋ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮದ ಬಂದ ಗೂಳಿಯಂತೆ ಎಗರಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹಗೆ ಸಾಧಿಸುವ ಸರ್ಪದಂತೆ ಪದೇ ಪದೇ ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬೆನ್ನು ಬೀಳುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.

ಸಂಜೆ ಕರಗುವ ಹೊತ್ತು. ಚುಮು-ಚುಮು ಎಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಗೆ ಮನಸ್ಸು ಥಂಡಿ ಹಿಡಿದ ಗೋಣಿಚೀಲದಂತಾಗಿತ್ತು. ಶುಂಠಿ ಜಪ್ಪಿ ಹಾಕಿ ಚಾ ಮಾಡಲು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಿ, ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಶಗಣಿ ಯನ್ನು ಗೊಬ್ಬರದ ಗುಂಡಿಗೆ ಎಸೆಯುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪನತ್ತ ನೋಡುತ್ತ, ಮನದಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಬಂದು ಹೋಗುವ ಅವಳ ಮುಖದ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟೆ. ಅವಳ ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳು ಮಾತ್ರ ಧುತ್ತನೆ ಎದಿರು ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದವು. ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಏನೋ ಮುಸುಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವಂತೆ, ತೆಗೆಯಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತ್ಯಾಕೆ ಇಡೀ ದಿನ ಅವಳ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲೇ ಕಳೆದುಹೋಯ್ತು? ಅವಳು ನಕ್ಕಾಗ ಚಕ್ಕನೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ "ಮೊಲದ ಹಲ್ಲು" ಗಳು "ದೇವದಾಸ" ನ ಪ್ರತಿರೂಪವೇ?
"ಪ್ರೀತಿ ಮಧುರ ತ್ಯಾಗ ಅಮರ" ಯಾವ "ಬಿಕನಾಸಿ" ಹೇಳಿದನೋ ಏನೋ? (ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ )