?????

ಮನದಲ್ಲಿರುವ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಯಾರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ ಒಂಟಿಯಾಗಿರುವಾಗ. ನೂರಾರು ಆಲೋಚನೆಗಳು ಮನದಲ್ಲಿ ಶರವೇಗದಿಂದ ಓಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಮನಸ್ಸು ಮರ್ಕಟವಾಗುವುದೊಂದೇ ಬಾಕಿ. ಯಾಕಿಷ್ಟು ಆಲೋಚನೆಗಳು ನನಗೆ?. ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾಕಿಂತ ಕನಸುಗಳು ನನಗೆ? ಕನಸು ನನಸು ಮಾಡಲೇಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರಯತ್ನದ ಜೊತೆಗೆ ಆತಂಕಗಳು. ಬರುವಾಗ ಬೆತ್ತಲೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬೆತ್ತಲೆ ಬಂದು ಹೋಗುವ ನಡುವೆ ಕತ್ತಲೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಬದುಕಿಗಾಗಿ ಯಾಕಿಷ್ಟು ಹಪಾಹಪಿ? ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಡಿಗ್ರೀ ತಗೋಬೇಕು, ಹಣ ಗಳಿಸಬೇಕು, ನನ್ನ ಕುಟುಂಬ ನನ್ನಿಂದ ಖುಷಿ ಆಗಬೇಕು, ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಂಡತಿ ಸಿಗಬೆಕು. ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಏನೇನೋ ಚಿಂತೆ. ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಿಡಿದಿಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟೆ. ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಅದು. ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸುವವನು ಏನಾದರೂ ಜಯಿಸಬಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿನ ವೇಗ ಬಹುಶಹ ಬೆಳಕಿನ ವೇಗಕ್ಕಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಇರಬಹುದು. ಇಡೀ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಬಹುದು. 

ಮೂಡಭಟ್ಕಳ(ಭಟ್ಕಳ ತಾಲೂಕು) ದಂತಹ ಕುಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, "ಜಪದಕಲ್ಲ್" ಹೊಳೆ ಯಲ್ಲಿ ಸದಾಕಾಲ ಮುಳುಗಿಕೊಂಡು, ಕೋಟೆರಿಇ ಗುಡ್ಡ ದ ಮೇಲೆಆಟ ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವನು ನಾನು. ಎಂತೆಂಥ ಗೆಳೆಯರು. ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯರೇ ಹಾಗೆ, ಹಸಿ ಸೆಮೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿನ ಅಚ್ಚಿನ ಹಾಗೆ ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಮಾಸುವುದಿಲ್ಲ. ರಾಮದಾಸ, ಉದಯ, ಧನಂಜಯ, ಮಾರುತಿ, ಸತೀಶ, ಜಯಂತ, ಭಾಸ್ಕರ, ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಓರಗೆಯವರು. ಆಗೆಲ್ಲ ಒಂದು, ಎರಡ ನೇ ತರಗತಿ ಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯ. ಶನಿವಾರ ಮತ್ತು ರವಿವಾರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯವರೆಗೆ "ಜಪದಕಲ್ಲ್" ಹೊಳೆ ಯಲ್ಲಿ ನೀರುಗುನ್ನಿ ಯ ಹಾಗೆ ಮುಳುಗಿಕೊಂಡು ಇರುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಮ್ಮ ಕೋಲು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಾಗಲೇ ಮನೆಯ ನೆನಪಾಗ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದು. ಅಮ್ಮನತ್ರ ಬಡಿಸಿಕೊಂಡು, ಅತ್ತು, ಕೂಗಾಡಿ, ಅಜ್ಜಿಯ ಸೀರೆ ಯ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿಕೊಂಡು, ಅತ್ತು ಕರೆದು ಕೊನೆಗೂ ಹಸಿವಾಗಿ ಊಟಮಾಡಿ ಮಲಗಿದ್ರೆ, ಬೆಳಗಾಗುವುದರ ಒಳಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮರೆತು ಹೋಗಿ ಪುನಹ ಹೊಳೆಯ ಕಡೆಗೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಚಿಂತೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಕಾಲ ಅದು. ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನನಗೆ ಅಸೂಯೆ ಆಗುವುದೇ ಈ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಮಗುವಿನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಬಹುದೇನೋ??? ( ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ )