ಶನಿವಾರ, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 7, 2013

ಅವಳು

ಅವಳ ನೆನಪಾಗಿ ಮನದಲ್ಲಿ ಬೇಸರ ಮೂಡಿತು. ಜೀವದ ಗೆಳತಿ ಅವಳು. ಅದು ಒಂದೆರಡು ವರ್ಷದ ಸ್ನೇಹವಲ್ಲ. ಬರೋಬ್ಬರಿ ಒಂಬತ್ತು ವರ್ಷದ ಚಂದದ ಗೆಳೆತನಕ್ಕೆ "ಅಪಾರ್ಥ" ವೇ ಅಡ್ಡಗೋಡೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಲವೂ ಕೂಡ ಕೆಟ್ಟ ಆಲೋಚನೆ, ಕೆಟ್ಟ ಭಾವನೆ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ಮೂಡುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಸಾವಿಲ್ಲದ ಸ್ನೇಹ ಅದು. ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ ಅರೆಬೆಂದ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ತಿಲಾಂಜಲಿ ಇತ್ತವಳು ಅವಳು. ಚಂದದ ಬಾಂದವ್ಯಕ್ಕೆ ಎಳ್ಳು-ನೀರು ಬಿಟ್ಟವಳು. ಉದ್ದುದದ ಮನಕಲಕುವ ಮೆಸೇಜ್ ಗಳನ್ನು ಟೈಪ್ ಮಾಡಿ ಕಳುಹಿಸಿ ತನ್ನ ಕೋಪ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವಳು ಅವಳು. ಕಾಲೇಜ್ ನಲ್ಲಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದಿದ್ದ ಸ್ನೇಹ, ಚಿಗುರಿ ಹೂವಾಗಿದ್ದು ಡಿಗ್ರೀ ಯಲ್ಲಿ. KCD ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ನಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಮೊದಲ ದಿನ ಆಶ್ಚರ್ಯ ದ ಜೊತೆಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವವರು ಒಬ್ಬರಾದರೂ ಇದಾರಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿತ್ತು. KUD ನಲ್ಲಿ ಪುನಹ ದರುಶನವಾದಾಗ ಇಮ್ಮಡಿಯಾದ ಖುಷಿ ಬಹುಕಾಲ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ.Boys hostel ಕಡೆಯಿಂದ ಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಅವಳ ಹೆಸರನ್ನು ಹಿಡಿದು ಜೋರಾಗಿ ಕರೆದದ್ದೇ ನಾನು ಮಾಡಿದ ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪಾಗಿತ್ತು. ಅದಾದ ಸುಮಾರು ಆರು ತಿಂಗಳು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ವಿಷಯವನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಅವಳಲ್ಲಿ ಇತ್ತಾದರೂ, ಅವಳ ಮುಂಗೋಪ ಆ ಸಹನೆಯನ್ನು ನುಂಗಿ ಹಾಕಿರಬೇಕು.

IISc ಯ ಜೀವನ ದಲ್ಲಿ workload ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರಿಂದ ವಿಶೇಷವಾದ ಘಟನೆಗಳೇನೂ ಘಟಿಸದಿದ್ದರೂ, ಎಲ್ಲರ ಮದುವೆಗೂ, ಒಂದು ವಾರದ ಮೊದಲೇ ಕರೀರಿ, ಬಂದು ಓಡಾಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವನು, ಒಬ್ಬರ ಮದುವೆಗೂ ಹೋಗಲಾಗದಿದ್ದಾಗ, ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಗಳೆಲ್ಲವನ್ನು ಈಗ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.


ಕೆಲವು ಸಂಬಂಧ ಗಳೇ ಹಾಗೆ ಕರಗಿದರೂ, ಮುರಿದು ಹೋದರೂ, ನೆನಪೆಂಬ ಹಾಯಿ ದೋಣಿ ಹುಟ್ಟು ಹಾಕುತ್ತಾ ಮನ ಕಲಕುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ದಡ ಸೇರಲೂ ಆಗದೆ, ನೀರಿನಲ್ಲೂ ಮುಳುಗದೆ, ಆಗಾಗ ಬೀಸುವ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ತಾನಿನ್ನು ಮುಳುಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸಾರಿ ಸಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಲೇ, ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಯ ಚಂದ್ರ ಬಂದು ದಯಪಾಲಿಸುವ ದೊಡ್ಡ ತೆರೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ.


ಅಷ್ಟು ಚಂದದ ಗೆಳೆತನಕ್ಕೆ ಎಳ್ಳು-ನೀರು ಬಿಟ್ಟು ಈಗ ಮೆಲುಕುತ್ತಿರುವುದು ನೆನಪು ಮಾತ್ರ....( ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ )

ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:

ಕಾಮೆಂಟ್‌‌ ಪೋಸ್ಟ್‌ ಮಾಡಿ