ಇದ್ದ ಒಂದೇ ಒಂದು ನಿಯಮವೆಂದರೆ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಹುಡುಗನೂ, ಹುಡುಗಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಯಬೇಕು. ನಾನು ರತ್ವೀಜ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿಯಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಬೇರೆ ಯಾರಾದರೋ ಆಗಿದ್ದರೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಅಪ್ಪ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವನಾಗಿದ್ದ. ದಪ್ಪ ಮೀಸೆಯವನಾಗಿದ್ದ ಆತ, ಭಟ್ಕಳದ ಪೋಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಶನ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗ ಪೊಲೀಸರೆಂದರೆ ಏನೋ ಭಯ. ಅವಳ ಕೈ ಮುಟ್ಟುವ ಧೈರ್ಯವೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆಗಲೇ ಎಲ್ಲರೂ ಜೊತೆಗಾರ / ಗಾರ್ತಿಯರ ಕೈ ಹಿಡಿದಾಗಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೆ ವೃಂದಾ ಬಾಯರ್ ಬಂದು......ಏನಾ,.... ಜಟ್ಟ ನ ಮಗನೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಂಗಿ ಇಲ್ವಾ?.....ತಂಗಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿಯುವುದಿಲ್ವಾ ಎಂದು ಗದರಿದಾಗಲೇ, ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದದ್ದು.
ಈ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿ, "ನಮ್ಮ ಬೆಹಳ್ಳಿ, ಕೌರು, ಸರ್ಪನ ಕಟ್ಟೆ, ಮುರ್ಡೇಶ್ವರ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೇ....... ಜಯವಾಗಲಿ" ಎಂದು ಒದರುತ್ತಾ, ಬಾಯರ್ ಗಳಿಂದ ಗದರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾಯ್ತು. ( ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ )
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ