ಅಂದ ಹಾಗೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ-ವಿಜ್ಞಾನಿಯ ಹೆಸರು ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಬುರ್ಕಾರ್ಡ್ ಕೋನೀಗ್(Prof. Dr. Burkhard Konig). ನನ್ನ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯವಾಗಿರುವ "ವರ್ಣ" ಗಳ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಭಂದಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸಿ, ಅದನ್ನು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ, ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ವಿವರಿಸಿ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಮೂಹದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡವರು. ವರ್ಣಗಳೆಂದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ವರ್ಣಗಳಲ್ಲ. ಮನುಷ್ಯನ ದೇಹದ ರಚನೆಯ ಮೂಲಕಾರಣವಾಗಿರುವ DNA ಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಹಾಕುವ, ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಕಾರಕ ಜೀವಕೋಶಗಳನ್ನು ಆಯ್ದು ನಾಶಮಾಡುವ, ಮಾರಕ ರೋಗಗಳಿಗೆ ರಾಮಭಾಣವಾಗಬಲ್ಲ, ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಅತ್ಯವಶ್ಯವಾದ ಅತ್ಯಂತ ಚಂದದ ಬಣ್ಣಗಳು ಅವು. ಹೇರಳವಾಗಿ, ಉಚಿತವಾಗಿ ಸಿಗುವ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ರಾಸಾಯನಿಕ ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಬಹುದು ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟವರು. 2011 ರಲ್ಲಿ ಆತನ ಸಂಶೋಧನಾ ತಂಡವನ್ನು ಸೇರುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಒಂದು ಪತ್ರವನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಆತ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೂ, ಯೋಜನೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಅನುದಾನವಿಲ್ಲದೆ ಆ ಆಸೆಯನ್ನು ಕೈಬಿಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ಆತನಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.

ಮೊನ್ನೆ ಲಿಬ್ಲಿಸೆ(Liblice 2015 http://en.liblice2015.cz/) ಎನ್ನುವ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಮ್ಮೇಳನ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ಮಾಹಿತಿ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಅದು ಕೂಡ ಚೆಕ್ ಗಣರಾಜ್ಯದ ಓಲೋಮೋಸ್ ನಲ್ಲಿ. ಅಲ್ಲಿ ಈತನ ಜೊತೆ ಒಂದಷ್ಟು ಹರಟುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿತು. ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರೆಂದರೆ ಅದ್ಯಾಕೋ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬಹಳ ಇಷ್ಟ. ನಾನು ಭಾರತೀಯ, ನಿಮಗೆ ಪತ್ರವನ್ನೂ ಬರೆದಿದ್ದೆ ಎಂದು ನೆನಪಿಸಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ವಿಜ್ಜಾನ ಮಂದಿರ, ಬೆಂಗಳೂರು(Indian Institute of Science, Bangalore). ಇಲ್ಲಿರುವ ಬಹುತೇಕ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಇವರಿಗೆ ಪರಿಚಿತರು. ನಾನು ಕೂಡ ಇದೆ ಸಂಸ್ಥೆ ಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರುವುದರಿಂದ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಒಂದಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾದದ್ದು ನಿಜ. "ಜರ್ಮನಿ ಗೆ ಬಂದರೆ ತನ್ನ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ಕೊಡಬಹುದು ಎಂಬ ಆಮಂತ್ರಣ ಕೂಡ ಸಿಕ್ಕಿತು". ಇದೊಂದೇ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಲು ಅದೆಷ್ಟು ದಿನಗಳಿಂದ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ ನಾನು. ಖುಷಿಯಿಂದ ಕುಣಿದಾಡಬೇಕೆನಿಸಿತು.

ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಹಿಂದಿರುವುದು ಈ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ನಾನು ಪ್ರಸ್ತುತ ಪಡಿಸಿದ ನನ್ನ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನುಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ವಿವರಿಸುವ ಪೋಸ್ಟರ್. ಪ್ರೊಫೆಸ್ಸರ್ ಕೋನೀಗ್ ಬಗೆಗಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಗೆ ಆತನ ವೆಬ್‌ಸೈಟ್ ಭೇಟಿ ನೀಡಿ. ಇಲ್ಲಿದೆ ಕೊಂಡಿ http://www-oc.chemie.uni-regensburg.de/koenig/

ಹೆಬ್ಳೆರ್ ಮನಿ ದುರ್ಗಪ್ಪ

"ಹೆಬ್ಳೆರ್ ಮನಿ ಕೈರುನಿಶಾ ಳನ್ನು ಹಂದಿ ಸಿಗಿದು ಹಾಕಿತಂತೆ" ಅನ್ನುವ ಸುದ್ದಿ ಊರೆಲ್ಲ ಹಬ್ಬಿತು. ಮೂಡಭಟ್ಕಳ, ಬೆಹಳ್ಳಿ, ತಲಾಂದ ದಲ್ಲಿ ಸೌದೆ ತರಲು ಹೊಲಕ್ಕೆ ಹೋದವರನ್ನು ಸೀಳಿ ಹಾಕುವುದು ಇದೇನೂ ಮೊದಲಲ್ಲ. ಹತ್ತಾರು ಹೆಂಗಸರನ್ನು ಸೀಳಿ ಹಾಕಿದ್ದವು ಕೊಟೆರಿ ಗುಡ್ಡದ ಕಾಡು ಹಂದಿಗಳು. ಕಾಡುಹಂದಿಗಳು ಊರ ಹಂದಿಗಳಂತಲ್ಲ, ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕದಾದ ಕೊಂಬು ಇರುತ್ತದೆ. ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕವರನ್ನು ಅನಾಮತ್ತಾಗಿ ಕೊಂಬಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಒಗೆಯುತ್ತದೆ. ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ದುರ್ಗಪ್ಪ ಮೂರುಕಟ್ಟಿಯವರೆಗೆ ಬರಿಗಾಲಲ್ಲಿ ಓಡೋಡಿ ಬಂದಿದ್ದ. ಕಡು ಬಡವ ದುರ್ಗಪ್ಪನಿಗೆ ಊರಲ್ಲಿ ಯಾರು ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡದಿದ್ದಾಗ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಹೋಟೆಲ್ಲು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಪರಿಚಯವಾದ ಸಾಬರ ಹುಡುಗಿ ಕೈರುನಿಶಾಳನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದ. ಅವಳಿಗೋ ಯಾರೂ ದಿಕ್ಕು ದೆಸೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಎರಡನೇ ವರ್ಷಕ್ಕೇ, ಮಕ್ಕಳಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಗಂಡ ತಲಾಕ್ ನೀಡಿದ್ದ. ಇವನ ಮನೆ ಹೊಕ್ಕಿದ ದಿನ ತೆಗೆದ ಬುರ್ಖಾ ಸಾಯುವವರೆಗೂ ಹಾಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಊರಿನ ಎಲ್ಲ ಹುಡುಗರಿಗೂ ಅವಳು ಅವ್ವ , ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪ್ರೀತಿಂದ "ಸಾಬ್ರವ್ವ" ಅಂತಲೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು. ಅವಳು ನೀಡುತ್ತಿದ ರಾಗಿ ಗಂಜಿ ಮತ್ತು ಸುಟ್ಟ ಅಂಬರ್ಕಿ ಮೀನು ಯಾವ ಮೃಷ್ಟಾನ್ನ ಭೋಜನ ಮಾಡಿದರೂ ಸರಿ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. 

ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ವಾಪಾಸು ಬಂದ ಮೇಲೆ ಭಟ್ಕಳದ ರಥಬೀದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಬಾಂಬೆ ಶೆಟ್ಟಿ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಲ್ಲದ ಸಾರಾಯಿ ತಯಾರಿಸಲು ಬೆಲ್ಲ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ, ದುರ್ಗಪ್ಪ ಶ್ರಮಜೀವಿ. ಏನೇನೂ ಹಣವಿರಲಿಲ್ಲ, ಆಸ್ತಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿಯಿತ್ತು, ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು.  ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಪ್ರಾಣಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಪ್ರತಿದಿನ ಅವಳನ್ನು ಜಪದಕಲ್ ಹೊಳೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವಾಗ ಬೆನ್ನುತಿಕ್ಕಲು ಅವಳಿರಬೇಕು ಅವನಿಗೆ. ಅವರಿಬ್ಬರ ಪ್ರೀತಿ ಕಂಡು ಊರಿಗೂರೆ..ಕರಬುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂತಹುದರಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅನಾಹುತ ಆಗಿಹೋಗಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ಓದು ಬರಹ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದು, ಆಗಾಗ ಒಂದೇ ಮಾತು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದು. ಮಗಾ ನನಗೆ ಅರಬ್ಬೀ . ಬಾಷೆ ಕಲಿಬೇಕು, ಖುರಾನ್ ಮೂಲ ಭಾಷೆ ಯಲ್ಲೇ ಓದಬೇಕು ಅಂತ. ಆಗ ದನ ಮೇಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ, ಇದೆನೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಕೊಟ್ಟ ಗಂಜಿ ಕುಡಿದು ಮಾಯವಾಗಿ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಮಾರನೇ ದಿನವೇ. 

ಆ ದೃಶ್ಯ ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಅವನಿಗೆ. ಮೂರು ಜನ ಹೆಂಗಸರು  ಯಕಾಶಿ ಮರದ ಬುಡ ಕೀಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಈ ಘಟನೆ ನಡೆದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಅಂದು ಕೆಂಬಣ್ಣದ ಸೀರೆ ಉಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಈ ಸೀರೆ ಬಣ್ಣವೇ, ಈ ಘಟನೆಗೆ ಕಾರಣವೆಂದು ಅವಳ ಜತೆಗಾರ್ತಿಯರು ಪಿಸುಗುಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸೀರೆ ಹರಿದು ಚಿಂದಿ ಚಿಂದಿಯಾಗಿತ್ತು. ಹಂದಿಯ ಕೊಂಬು ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಧಾರಾಕಾರ ರಕ್ತ ಚೆಲ್ಲಿದ್ದು ಢಾಳು  ಢಾಳಾಗಿತ್ತು. ಮೊಗಿ ಮಳೆಯ ಸಮಯ ಬೇರೆ. ಅದನ್ನು ನೋಡಲು, ಬೆಹಳ್ಳಿ, ಕೋನಾರ, ತಲಾನ, ಮುಠ್ಠಳ್ಳಿ, ಮೂಡಭಟ್ಕಳದಿಂದ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಕ್ಕ ಮಳೆಯನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಎಂಥವಳು ಇಂತಹ ನಡು ಮಳೆಗಾಳದಲ್ಲಿ ತೀರಿ ಹೋದಳಲ್ಲ ಎಂದು ಊರಿನ ಜನರೆಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡರು. ಅವಳ ಮಗಳ ಚೀರಾಟ ಸುತ್ತಲಿನ ಮೂರೂ ಊರುಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿಸಿತ್ತು. ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಏನು ಮಾಡಿದರೂ, ಸತ್ತ ಮೇಲೆಯೇ ಮನುಷ್ಯ "ದೇವರಾ" ಗುವುದರಿಂದ, ಹೆಣಕ್ಕೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡಲು ಮನೆಗೊಬ್ಬರಂತೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಬೆಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಅಂಬಾಲಕಟ್ಟೆಯ ಮಾದೇವಕ್ಕನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ಇರುವ ಹೆಣದ ಬಾಳಿ ಗೆ ತರಲು ಒಂದು ಕಿಲೋ ಮೀಟರ್, ಕೋಟೆರಿಗುಡ್ಡ ದ ನಡುವೆ ಇರುವ ಕಾಲುದಾರಿಯಲ್ಲೇಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಬರಬೇಕು. ಬಹು ಪ್ರಯಾಸದ ಕೆಲಸ ಅದು. "ಮಾಣಿಮನಿ ಬೈದಿ" ಹೆಣಕ್ಕೆ ಮಾಡುವ ವಿಧಿ ವಿಧಾನಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಪೂರೈಸಿ, ಇನ್ನೂ ಜಾಸ್ತಿ ಹೊತ್ತು ಇಡಬೇಡಿ , ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಸುಟ್ಟು ಬಿಡಿ ಎಂದು ಆದೇಶ ನೀಡಿದ್ದ. ಎರಡು ದಿನಗಳಿಂದ ಸತತವಾಗಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆ ಇನ್ನೂ ಆಟ ಮುಗಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಐದು ನಿಮಿಷ ಐದು ನಿಮಿಷ, ಮಳೆ ನಿಂತು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಹೋಗುವ ಎಂದು ಮುಂದೂಡಿ ಮುಂದೂಡಿ, ಕತ್ತಲಾಗುವ ಹೊತ್ತು ಬಂದಿತ್ತು. ಹೆಣ ನೋಡಲು ಬಂದಿದ್ದವರ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಕರಗಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡವರು ಕೇವಲ ಏಳು ಮಂದಿ ಮಾತ್ರ. ಇನ್ನು ಕಾದರೆ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ, ಹೆಗಲು ಕೊಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು. ಕತ್ತಲು ತನ್ನ ಪಾಳಿ ಆರಂಬಿಸಿದ್ದರಿಂದ, ಬೆಳಕಿನ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೆ ನಾಯಕರ ಮನೆಯಿಂದ ಕರೆಂಟ್ ಬ್ಯಾಟರೀ ಹುಡುಕಿ ತರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆ ಮೀರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಇದೆಂತ ಪಜೀತಿ ಅಂದುಕೊಂಡೆವು.

ಏನಾದರೂ ಆಗಲಿ, ಒಬ್ಬ, ಬ್ಯಾಟರೀ ಹಿಡಿದು ಕೊಳ್ಳಲು, ನಾಲ್ಕು ಜನ ಹೆಗಲು ಕೊಡಲು, ಇನ್ನಿಬ್ಬರು ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಅಂದು ಕೊಂಡು ಹೊರಟೆವು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಏನೋ ಹೇಳಲಾಗದ ನಡುಕ ಶುರು ಆದದ್ದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಯ ರಭಸಕ್ಕೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ದೇಹ ಒದ್ದೆಯಾಗಿ, ಹಲ್ಲುಗಳು ಕಟ ಕಟ ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ದೂರದಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದ ನಾಯಿ ಮತ್ತು ನರಿಯ ಕೂಗು ಭಯದ ಸಂಚಲನ ಮೂಡಿಸಿತ್ತು. ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರ ಮುಖ ಪದೇ ಪದೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಸುಮಾರು ಅರ್ಧದಷ್ಟು ದಾರಿ ಕ್ರಮಿಸಿರಬೇಕು. ಅನಾಹುತ ಸಂಬವಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು ಕಣ್ಣು ಕೋರೈಸುವಂತೆ ಬಂದ ಮಿಂಚು ಜೊತೆಗೆ ಪಟಾರ್ ಎಂದು ಬಡಿದ ಗುಡುಗಿಗೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬ್ಯಾಲೆನ್ಸ್ ತಪ್ಪಿಹೋಗಿತ್ತು. ನಾನು ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಕಲ್ಲನ್ನು ಎಡವಿ ಮುಸುಡು ಅಡಿಯಾಗಿ ಬಿದ್ದ ರಭಸಕ್ಕೆ, ಮೂಗಿನಿಂದ ರಕ್ತ ಸುರಿಯತೊಡಗಿತ್ತು. ಇನ್ನಿಬ್ಬರು ಮೊಣಕಾಲನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ತಿರುವಿಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಹೆಣ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ "ಮೋರಿ" ಯ ಪಾಲಾಗಿತ್ತು. ಸಿಂಗರಿಸಿದ್ದ ಹೂವುಗಳೆಲ್ಲ ಚದುರಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದವು. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಎಲ್ಲಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಚಟ್ಟದ ಅಡಿಯಿಂದ ಒಂದು ಕೈ ಬಾ-ಬಾ ಎಂದು ಕರೆದಂತೆ ಬಾಸವಾಗುತಿತ್ತು. ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ಚಟ್ಟ ಜರಗಿಸಿ ನೋಡಿದರೆ ಕೊನೆಯವವನು ಅರೆ ಜೀವವಾಗಿದ್ದ. ಅಯ್ಯೋ ಅಯ್ಯೋ ಸತ್ತೋದೆ, ಸತ್ತೋದೆ ಅಂತ ಕಿರುಚತೊಡಗಿದ. ಎರಡು ಕ್ವಿಂಟಾಲ್ ಗಿಂತಲೂ ಜಾಸ್ತಿ ತೂಕವಿದ್ದ ಆ ಭಾರವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವನಿಂದ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ ಉಸಿರಾಟ ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆತನನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಲು ಸಾಕು ಸಾಕಾಯಿತು. ಬ್ಯಾಟರೀ ಯನ್ನು ಈತನ ಕೈಗಿತ್ತು, ಉಳಿದ ಆರೂ ಜನರೂ ಹೆಗಲುಕೊಟ್ಟೆವು. ಈ ಘಟನೆ ಮನಸ್ಸು ಸ್ವಲ್ಪ ಘಾಸಿ ಗೊಳಿಸಿತ್ತು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚೇನು ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬ ಮೊಂಡು ಆಲೋಚನೆ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೂ, ಸ್ಮಶಾನ ಸೇರಿ ಎಲ್ಲರ ಮುಖ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿಕೊಂಡೆವು. "ಕಾಟಿ ಸುಬ್ರಯ್ಯ" ಅದಾಗಲೇ ಸೌದೆಯನ್ನು ಒಡೆದು ಹಾಕಿದ್ದ. ಕೊನೆಗೂ ಸೌದೆಯನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ, ಅವಳ ದೇಹವನ್ನು ಅದರಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿ, ಶಗಣಿ ಯ ತಟ್ಟೆ ಗಳಿಂದ ಆತನ ಮುಖವನ್ನು ಕವರ್ ಮಾಡಿ, ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಯ ಸಹಾಯದಿಂದ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದೆವು. ಬರೋಬ್ಬರಿ ಮುಕ್ಕಾಲು ಘಂಟೆಯ ನಂತರ ಬೆಂಕಿಯ ರಭಸಕ್ಕೆ "ಬಡ್" ಎಂದು ತಲೆ ಹೋಳು ಆದ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡೇ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿದೆವು. 

ಅವನು ಅದೆಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದನೆಂದರೆ............, ಅಂತಹುದರಲ್ಲಿ ಅವನು ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಸಾಯಿಸಿದ ಹಂದಿಯನ್ನು ಕೊಂದೆ ಊರಿಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿ, "ಚಿಳ್ ಹೆಬ್ಬಾರ" ರ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪಿಸ್ತೂಲ್ ಅನ್ನು ಕಾಡಿ-ಬೇಡಿ ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿ, ಸೊಂಟಕ್ಕೆ ಚಿಕ್ಕ ಚಾಕು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಹೊತ್ತಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಕೊಟೆರಿ ಗುಡ್ಡದ ನಡುವೆ ಮರೆಯಾಗಿದ್ದ.

ಅದಾದ ಎರಡು ದಿನ ಆತನ ಪತ್ತೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮೂರನೇ ದಿನ ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ದೊಡ್ಡಯ್ಯ ನ ಮನಿ ವೆಂಕಟ್ರಮಣ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ ಓಡೋಡಿ ಬಂದಿದ್ದ. ಏನು ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ, ದುರ್ಗಪ್ಪ ಹಂದಿ, ದುರ್ಗಪ್ಪ...ಹಂದಿ ಎಂದು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಅರಚುತ್ತಿದ್ದ. ಓಡಿ ಹೋಗಿ ರೈಲ್ ರಸ್ತಿ ದಾಟಿ ಕನ್ನಿಮನಿ ಹತ್ರ ಹೋದ್ರೆ, ಜನಜಾತ್ರೆ. ಎಲ್ಲರೂ ದುರ್ಗಪ್ಪನಿಗೆ ಜೈಕಾರ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. "ಹೊಸಮನಿ ಶನಿಯಾರ" ತನ್ನ ಮೀನು ಕೊಚ್ಚುವ ದೊಡ್ಡ ಹೂವಿನ ಕತ್ತಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಹಂದಿಯನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದಿದ್ದ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದು ಘಂಟೆಗೇ "ಕಟ್ ನ ಮಕ್ಕಿ ಸಾವಿತ್ರಿ" ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಕುಡಿದು ಬಂದಿದ್ದ ಬೆಲ್ಲದ ಸಾರಾಯಿ ಘಮ-ಘಮ ಆತನ ಬಾಯಿಂದ ಹೊರಸೂಸುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸುಮ್ಮನಿರಲು ಹೇಳಿದವನೇ ದುರ್ಗಪ್ಪ ಅನುಮತಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ಹಂದಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತೇನೆ, ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಬಡ ಬಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ನನಗದು ವಿಚಿತ್ರ ಸನ್ನಿವೇಶ. ಯಾವ ಹಂದಿ ಇವನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಸೀಳಿ ತ್ತೊ , ಇಂವ ಇನ್ನಾವ ಹಂದಿಯನ್ನು ಹೊಡೆದನೋ ಎಂದುಕೊಂಡು ಮುಂದುವರೆದರೆ ಆಗ ನನಗೆ ಕಾಣಿಸಿತ್ತು, ಅರ್ಧ-ಮರ್ದ ರಕ್ತ ಮಯವಾಗಿದ್ದ ಹಂದಿಯ ಕೊಂಬು, ಅವಳನ್ನು ಕೊಂಡು ಮೂರು ದಿನಗಳೇ ಕಳೆದು ಹೋದ್ದರಿಂದ ಕೆಂಪು ಕಲೆ ಒಣಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಪಿಸ್ತೂಲಿನ ಒಂದೇ ಒಂದು ಗುಂಡಿಗೆ ಹಂದಿ ತನ್ನ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ದೊಡ್ಡ ಹಂದಿ ಅದು. ಬರೋಬ್ಬರಿ ಒಂದೂವರೆ ಕ್ವಿಂಟಾಲ್ ತೂಗುವ ಅದನ್ನು ಅನಾಮತ್ತಾಗಿ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ. ಶನಿಯಾರ ತೊಡೆಯ ಪೀಸ್ ಗಳನ್ನು ತಾನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ದುರ್ಗಪ್ಪ ನೀನೇ ಪಾಲು ಹಾಕು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಎಂದ. ಅದಕ್ಕೆ ದುರ್ಗಪ್ಪ, ಯಾರಾದ್ರೂ, ಎಷ್ಟಾದ್ರೂ, ತಗೊಂಡ್ ಹೊಗ್ರಲೆ , ಎದೆ ಬಾಗ ಯಾರ್ ತಗೊಂಡ್ ಹೋಗ್ತಾರೋ, ಅವರ ಮನೆಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಬರ್ತೇನೆ ಎಂದವನೇ, ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆಲ್ಲದ ಸಾರಾಯಿಯನ್ನು ಗಟ ಗಟ ನೆ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ, ಹೊಳೆಕಡೆಗೆ ಹೋದ. ದುರ್ಗಪ್ಪ ಹಂದಿ ಹೊಡದವ್ನೆ ಅಂತ ಊರೆಲ್ಲ ಸುದ್ದಿ ಹಬ್ಬಿ, ಮಾಂಸಕ್ಕಾಗಿ ಊರಿಗೂರೆ ಹರಿದು ಬಂತು. ಬಂದ ಜನರನ್ನು ನೋಡಿ ಶನಿಯಾರ ಕಂಗೆಟ್ಟು ಹೋದ. ಅವನ ಕೋಪವೂ ಇಮ್ಮಡಿ ಆಯ್ತು. ದುರ್ಗಪ್ಪ ಹೊಡೆದದ್ದು, ಒಂದೇ ಒಂದು ಹಂದಿ, ನೂರು ಆಲ್ರಲೇ ಅಂತ ಕಿರುಚಾಡತೊಡಗಿದ. ಎಲ್ಲವೂ ಹಂಚಿದ ಮೇಲೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡದ್ದು ಚರ್ಮ ಮಾತ್ರ. ಉಳಿದ ಚರ್ಮವನ್ನು ಕೊರಗಾರ ಮಂಜು ವಿಗೆ ಕೊಡುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ ಶನೀಯಾರ, ಇದಿಷ್ಟು ಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಕನಿಷ್ಟ ಮೂರು ಕುರಿ ತಲೆ ಯಾದರೂ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಬರಬಹುದು ಎಂದು ಖುಷಿಯಾದ. ಕೊಂಬು ಗಳಿರುವ ಕುರಿ ತಲೆ ಸಿಕ್ಕರೆ, ನನಗೆ ಎರಡು ಕೊಂಬುಗಳನ್ನು ಉಡುಗೊರೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆಂದೂ ಹೇಳಿದ. ಕೊಂಬಿನ ಉಡುಗೊರೆಯ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ, ಗೆಳತಿಯ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡುವುದೇ ಮಜಾ ಎಂದೆನಿಸಿತು.

ಎಲ್ಲರೂ ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ದರಿಂದ  ಆ ದಿನ "ಕಳ್ಳು" ಕುಡಿಯಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆವು. ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳಿ ನ ಬಗ್ಗೆ ನಾನಾ ವದಂತಿಗಳಿದ್ದವು. ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಹುಡುಗಿಯರು, ಹೆಂಗಸರು, ಮುದುಕಿಯರು, ಎಲ್ಲರೂ ಕುಡಿದ ಇತಿಹಾಸವಿತ್ತು. ಕಳ್ಳು ತರಲು ಒಂದೋ ಶಿರೂರು ಪೇಟೆ ಗೆ ಹೋಗಬೇಕು, ಇಲ್ಲಾ ಭಟ್ಕಳದಲ್ಲೇ, ಶಿರಾಲಿ ಇಂದ ಒಳಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ, ಅಳ್ವೇಕೊಡಿಯ ಸಮೀಪ , ಒಂದು ಕಳ್ಳು ತೆಗೆಯುವ ಮನೆಯಿತ್ತು. ಎರಡೂ ಒಂದೇ ದೂರ. ಆಗಲೇ ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಹತ್ತು ಘಂಟೆ ಮೀರಿದ್ದರಿಂದ ಕಳ್ಳು ಖಾಲಿಯಾಗಿರಬಹುದೆಂಬ ಸಂದೇಹವಿತ್ತು. ಮನೆ ಸಮೀಪಿಸಿದಾಗ ಅದು ನಿಜವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಬಂದಿರುವವರು ಹತ್ತಕ್ಕಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಇದ್ದುದರಿಂದ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮರವೇರಲು ಆತ ಸಿದ್ದನಾಗಿದ್ದ. ಕೊನೆಗೂ ನಮಗೆ ಸಾಕಾಗುವಷ್ಟು ಕಳ್ಳು ತೆಗೆದ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗೆಲುವಿನ ಸಂಭ್ರಮವಿತ್ತು.

ಕಳ್ಳು ತೆಗೆದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಸಾಗಿಸಬೇಕೆಂಬ ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಾಯಿತು. ನಾವು ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಕುಡಿಯಲು ಸಿದ್ದರಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಸಾಗಿಸಲು ಹತ್ತು ಲೀಟರ್ ಕ್ಯಾನ್ ನ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿತ್ತು. ಹತ್ತಿರದ ವೆಂಕಟಾಪುರ ದಲ್ಲಿದ್ದ ಕನ್ನಿಮನಿ ಮಾದೇವ ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆವು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಪ್ಪನ ಬೋಟ್ (ರಿಕ್ಷಾ) ಡೀಸಲ್ ಖಾಲಿ ಯಾಗಿದೆಯೆಂದು, ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಬಂಕ್ ನಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಹತ್ತು ಲೀಟರ್ ಕ್ಯಾನ್ ಬೇಕಾಗಿದೆಯೆಂದೂ ಹೇಳಿದೆವು. ಚಿಕ್ಕಿ ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅನುಮಾನವಿದ್ದರೂ, ಸೀಮೆಎಣ್ಣೆ ಹಾಕಲು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಹತ್ತು ಲೀಟರ್ ಕ್ಯಾನ್ ಅನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟಳು." ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯೇ ಆಧಾರ" ಎನ್ನುವಂತೆ ಅದನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದೆವು. ಕಳ್ಳು ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ವಾಪಾಸು ಭಟ್ಕಳದ ಕಡೆಗೆ ಬರುವಾಗ ವೆಂಕಟಾಪುರ ದ ಹೆಣದ ಬಾಳಿ ಹತ್ತಿರ ಇರುವ ಪೋಲೀಸ್ ಚೆಕ್ ಪೋಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ಡೊಳ್ಳು ಹೊಟ್ಟೆಯ ಪೊಲೀಸನಿಗೆ ಏನೋ ಅನುಮಾನ ಬಂದು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಲು ಹೇಳಿ, ಗಾಡಿಯ ಇಂಚು ಇಂಚನ್ನೂ ತಡಕಾಡತೊಡಗಿದ. ಕೊನೆಗೂ ಕಂಡಿತು ಆತನಿಗೆ ಸೀಟಿನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟ ಬಿಳಿಬಣ್ಣದ ಹತ್ತು ಲೀಟರ್ ಕ್ಯಾನು. ಮುಚ್ಚಳ ತೆರೆದವನ ಮೂಗಿಗೆ ಘಾಟಿಸಿತ್ತು ಆ ಸ್ಮೆಲ್ಲು. ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಳ್ಳಿಗಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸತೊಡಗಿದ. ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ಅಕ್ರಮ ಸಾಗಾಣಿಕೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸ್ಟೇಶನ್ ಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತೇನೆಂದೋ, ಏನೇನೋ ಬಡಬಡಿಸತೊಡಗಿದ. ಆತನಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟು, ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು ಭಟ್ಕಳ ದ ಪುರವರ್ಗ ವನ್ನು ದಾಟಿ ಸರ್ಪನಕಟ್ಟೆಯ ಒಳಗಿರುವ "ಹಡೀನ ಬೀಚ್" ನ ಕಡೆಗೆ ಬೋಟ್ ಚಲಿಸತೊಡಗಿತು. ತಲುಪಿದ ತಕ್ಷಣ, ಬೋಟ್ ದಿಂದ ಇಳಿದು ಬೀಡಾ ಅಂಗಡಿಯ ಶ್ರೀಧರ ಮಾಡಿದ್ದ ನಾಟಿ ಕೋಳಿಯ ಸಾರಿರುವ ಅಗಲವಾದ ಚರಿಗೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಬೀಚಿನ ಇನ್ನೊಂದು ತುದಿಗೆ ಚಲಿಸತೊಡಗಿದೆವು. ಜೊತೆಗೆ ಸಾಮ್ರಾಟ್ ಹೋಟೆಲ್ ನಿಂದ ತಂದಿದ್ದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪರೋಟ, ಬಿರಿಯಾನಿ ರೈಸ್ ಮತ್ತು ಕಬಾಬ್ ಪೀಸ್‌ಗಳು. ಬೇಸಿಗೆಯ ಬಿರುಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಕಂಗೆಟ್ಟ ಮರಳು, ಚಪ್ಪಲಿಯಿಲ್ಲದ ಕಾಲಿಗೆ ತನ್ನ ಉರಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ವರ್ಗಾಯಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಏನನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಕಿಲೋ ಮೀಟರ್ ನಡೆದು ಬೀಚ್ ನ ಎಡಗಡೆಯಿರುವ ಗುಡ್ಡ ಏರಿ ಎತ್ತರವಾದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡೆವು. ಎಲ್ಲರೂ ಒಮ್ಮೆಲೆ ಮಾಡಿದ ಸಿಂಹ ಘರ್ಜೆನೆಗೆ ಸಮುದ್ರವೇ ಬೆಚ್ಚಿ ಎರಡು ಅಡಿ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಸರಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ತಂದಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಡದ್ದಾಗಿ ತಿಂದು, ಹತ್ತು ಲೀಟರ್ ಕಳ್ಳನ್ನೂ ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸೂರ್ಯ ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಇಳಿಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದ.

(ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ)

"ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬ"

ವಯಸ್ಸು ಮೂವತ್ತಾಯ್ತು

ಸುಕ್ಕುಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಯ್ತು

ಕಳೆಗೊಂದ ಮುಖ

ಸಿಗದಿರದ ಸುಖ

ಬಾಗಿದ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ

ಮಾಗಿದ ಮನದಲ್ಲೇ

ನಿದಿರಲ್ಲಿ ಕನವರಿಸಿ

ದಿನಪೂರ್ತಿ ಚಡಪಡಿಸಿ

ಗುರಿ ಇಲ್ಲದ ಜೀವನ

ಅರ್ಥವಿರದ ಕವನ

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಮುಳ್ಳುಗಳು

ನೀರ ಮೇಲ ಗುಳ್ಳೆಗಳು

ಹಣ್ಣಾದ ಹುಣ್ಣುಗಳು

ಕೆರೆಯುತ್ತಲೇ ಗಾಯಗಳು

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಓಯಾಸಿಸ್

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬರಿ ಸರ್ಕಸ್

ಕೊಳೆ-ಕೊಳೆತ ಅಂತರಂಗ

ಶುದ್ದಿಯಿಲ್ಲದ ಬಹಿರಂಗ

ನಾನೆಂಬುದು ಬರಿ ಮಿಥ್ಯ

ಹೋರಾಟ ದಿನನಿತ್ಯ

(ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ)

ವಾನರ

ನರ-ವಾನರ

ಭಗ-ವಾನರ

List ಗೆ ಸೇರ್ಕೊಂಡ 

ಶ್ರೀಧರ.......

ಭಗ-ಭಗ ನೆ ಉರಿಯುತ್ತಾ

ಧಗ-ಧಗ ನೆ ಕುದಿಯುತ್ತಾ

ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕೆರೆಯುತ್ತಾ

ಸ್ವಂತ ವಿಚಾರಗಳಿಲ್ಲ

ಕದ್ದ ಮಾಲುಗಳೆಲ್ಲ

ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಮೈಕು

ಬಾಯಿಗಿಲ್ಲ ಬ್ರೇಕು

ಅಗ್ನಿಯಲ್ಲೇ ಸುಟ್ಟು ಕರಕಲಾಗಿ

ಕರಿ ಕಾರ್ಬನ್ನನ್ನೇ ವಾಂತಿ ಮಾಡಿ

ಪುಸ್ತಕವ ಜರಿದೊಡೆ

ಸಾರಿದ ಸಂದೇಶ ನಾಶವಾಗುವುದೇ

ಭಗ-ಭಗ ವಾನರ

ಧಗ-ಧಗ ಶ್ರೀಧರ

GKಯಿಲ್ಲದ ಗೋವಿಂದ

ಪೈಪೋಟಿಯ ನೋಡಿದೊಡೆ

ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಲಾಭಿ ಗೆ 

ಹುನ್ನಾರವಿರಬಹುದೇ

ಸಂಶಯ ಜೋರೆಂದ- ರಸಾಯನ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ

( ಪ್ರದೀಪ ದೇವಾಡಿಗ )